Świąteczne klimaty i wycieczkowe wspominki.

Będziemy w Polsce na Święta :))). Tak się cieszę, że nie mogłam się powstrzymać, żeby od tego nie zacząć. Niestety będzie to wizyta krótka, ale i tak się bardzo cieszymy na ten świąteczny czas w Ojczyźnie. Wyjeżdżamy w ten czwartek (22.12), a wracamy już 28 grudnia. I niestety kolejny raz będziemy się męczyć przez ponad dobę w autobusie (za każdym razem przysięgam sobie, że nigdy więcej, ale co poradzić, że tu z połączeniami tak kiepsko i nie mamy wyjścia, jak tylko kolejny raz przetrwać ten koszmar). Chętnie przyjechalibyśmy na dłużej, ale w związku z moją szansą na pracę (a właściwie na "prackę", bo to zajęcie na ledwie pół etatu) musimy szybko wracać. Ponieważ ja jutro mam dzień próbny, i jeśli wszystko pójdzie ok, to mogę kontynuować po Świętach - ale udało mi się już umówić z pracodawcą na ten tydzień świątecznego wolnego, więc świetnie.

Poza tym muszę się pochwalić, że coraz lepiej mi idzie jazda samochodem - moje intensywne ćwiczenia oraz podpowiedzi Łukasza przyniosły więc zamierzone efekty. Nawet kilka razy prowadziłam już samochód sama i nie wydarzyło się nic strasznego, co uważam za ogromny sukces :). Niestety wciąż nie opanowałam jazdy po autostradzie, czego najlepszy przykład mieliśmy dzisiaj - pomyliłam się i zmieniłam pas, na taki który nie jechał do Aix, więc pojechaliśmy w siną dal. Jak na złość nie było żadnego zjazdu, więc jechaliśmy i jechaliśmy ... I jeszcze musieliśmy za to zapłacić, na szczęście tylko 1.90 euro. No niestety, do dobrego kierowcy to mi jeszcze daleko.

Ooo! Muszę w końcu napisać, o naszej ostatniej (choć było to już dawno temu) wycieczce, która zajęła nam cały dzień, ale była chyba jedną z najciekawszych, jakie udało nam się sobie zorganizować. Najpierw pojechaliśmy do Tarascon, co zajęło nam dużo czasu, bo to ja prowadziłam. Ale warto było, gdyż zwiedziliśmy tam wspaniały średniowieczny zamek. Forteca ta jest doskonale zachowana, można zwiedzać wiele pomieszczeń zamkowych i wyjść na dach, skąd rozciąga się piękny widok na miasteczko i na wioskę, położoną po drugiej stronie rzeki (Beaucaire).

Dwa potwory - jeden mój własny, drugi zamieszkuje pod zamkiem w Tarascon

A oto i zamek

Żona na moście ...

... mąż na dziedzińcu

Tak oto wygląda zamek w całej swej okazałości

Widok na Beaucaire (gdzie znajdują się ruiny zamku - Château de Beaucaire)

Kościół Świętej Marty w Tarascon (Église Sainte-Marthe de Tarascon)

Po zwiedzeniu zamku i krótkiej wizycie pod ruinami w Beaucaire, których niestety nie można zwiedzać, wyruszyliśmy w kierunku kolejnej atrakcji - akweduktu Pont du Gard. Jest to odcinek 50-cio kilometrowego akweduktu prowadzącego wodę ze źródeł w Uzès do Nîmes. Pont du Gard jest to trzypiętrowa arkada o wysokości prawie 49 metrów. Dolna część odgrywała rolę mostu przebiegającego nad rzeką Gard. Na górnej umieszczono kanał prowadzący wodę.

Następnie udaliśmy się do Nîmes - jest to miasto położone w regionie Langwedocja-Roussillon, w którym można obejrzeć zabytki zachowane z czasów starorzymskich. Amfiteatr w Nîmes jest jednym z najlepiej zachowanych na świecie. Został on zbudowany pod koniec I wieku n.e., mierzy on 133 metry długości i 101 szerokości, a jego dwupiętrowa fasada posiada 60 arkad. Szacuje się, że obiekt ten mógł pomieścić prawie 25 000 widzów.

"Toréador! Toréador!"

Zamiast standardowo zwiedzić amfiteatr, postanowiliśmy zobaczyć go z góry z młyńskiego koła, które znajdowało się zaraz obok tego zabytku

Amfiteatr (Les arènes de Nîmes) o zachodzie słońca

W oddali widoczna Tour Magne

Kolejną atrakcją miasta jest La Maison Carrée, czyli rzymska świątynia wybudowana w 4-5 roku n.e. Jest to jedna z najlepiej zachowanych świątyń z czasów cesarstwa rzymskiego.

La Maison Carrée w zimowej scenerii

Fasada zabytku (po renowacji w latach 2006-2010)

Najstarszym zabytkiem Nîmes jest Tour Magne, czyli rzymska wieża obserwacyjna pochodząca z 16-15 roku przed Chrystusem. Zbudowana na planie ośmiokąta, posiadała trzy piętra, jednak jej najwyższa kondygnacja uległa zniszczeniu. 

Tour Magne w swym obecnym stanie

Chyba wystarczy na dziś tego wirtualnego zwiedzania. Dobrej nocy i proszę trzymać jutro kciuki :).

Przedświąteczne bezrobocie.

Od grudnia oboje nie pracujemy, więc mamy wreszcie dużo wspólnego, wolnego czasu. Jednak w związku z tym, że jest już dość chłodno i szybko robi się ciemno, ostatnio nie zwiedzaliśmy zbyt wiele. Czas mija nam głównie na szukaniu pracy, spacerach i oglądaniu "Przyjaciół" (nie ma nic lepszego na długie zimowe wieczory oraz na jesienne obniżenia nastroju, polecamy :).

A ostatnio spędzamy też sporo czasu w samochodzie, ze mną za kierownicą. Wszystko dlatego, że pojawiła się dla mnie szansa na pracę, ale wymagałaby ona dojeżdżania kilkanaście kilometrów pod Aix oraz (o zgrozo!) przewożenia czasem na tej trasie pewnej osoby (już jej współczuję). Staram się więc teraz w przyśpieszonym tempie opanować podstawy jazdy, takie jak ruszanie bez trzykrotnego zgaśnięcia silnika, spokojne hamowanie tak, by pasażer nie obijał sobie głowy o przednią szybę oraz patrzenie przed siebie w czasie zmiany biegów :). Że o takich drobiazgach jak włączanie kierunkowskazów, czy zauważanie potrzeby zmiany biegów nie wspomnę. Albo robienie tego wszystkiego naraz - dojeżdżając do skrzyżowania hamuj, redukuj bieg, włącz kierunkowskaz i skręcaj - whaaaaat? Ludzie, jak wy panujecie nad tymi mechanicznymi monstrami? To jest niemożliwe! Dobrze, że was tu nie ma, to nie musicie się martwić, że was przejadę ;). Na szczęście Łukasz ze zdecydowanie większą łatwością opanował technikę jazdy i teraz uczy mnie. Dzięki temu w ogóle jeżdżę i robię jakieś postępy, ale minus jest taki, że w samochodzie notorycznie się kłócimy. Małżeństwa chyba nie powinny jeździć razem ;).

Trzymajcie proszę kciuki, za moje umiejętności kierowcy, a jeszcze bardziej za moją nową robotę - na razie nic nie zdradzę, ale wszystko powinno się wyjaśnić w poniedziałek.

Pozdrawiamy!

Zmiany, zmiany ...

Czas najwyższy przejść do rzeczy poważniejszych niż wycieczki. Tyle się u nas pozmieniało, że nie wiem od czego zacząć. To może zacznę od końca. 

Zrezygnowaliśmy z pracy. Zaczęło się od tego, że ja rzuciłam swoją (chyba powinnam już oficjalnie uznać to za swoje hobby - notoryczne rzucanie pracy - choć raczej nie ma się co nim chwalić w CV ;). Oczywiście, jak zwykle, dobrze mi to zrobiło. A przy okazji skłoniło nas to do refleksji nad naszym życiem we Francji. Łukasz był wtedy akurat na zwolnieniu, więc w końcu mieliśmy trochę czasu, żeby o wszystkim pomyśleć i podyskutować. I wymyśliliśmy, że czas na zmiany, bo tak dalej być nie może  - w związku z tym, Łukasz wypowiedział swoją umowę, pracuje jeszcze tylko do końca listopada i teraz oboje szukamy nowych prac. Czegoś choć trochę bardziej sensownego, a już na pewno w lepszych godzinach niż dotychczasowa praca Łukasza. Zobaczymy, co z tego wyniknie,w  każdym bądź razie koniec zupełnie bezsensownych prac i braku czasu dla siebie nawzajem.

Poza tym, przeprowadziliśmy się do nowego mieszkanka (już jakieś trzy tygodnie temu). Jest ono jeszcze mniejsze niż poprzednie (choć wydawało się to niemożliwe), ale w związku z tym, sprawie też całkiem przytulne wrażenie. Kupiliśmy do niego kilka drobiazgów i jest tu teraz naprawdę po domowemu. Nasza kawalerka znajduje się w bloku położonym w spokojnej, przyjemnej okolicy. Choć właściwie należałoby powiedzieć "bloczku", bo ma on tylko 2-3 piętra - wiem, że dziwnie to brzmi, ale z jednej strony ma więcej pięter niż z drugiej, bo zbudowany jest na górce, zresztą zobaczcie sami:

Lecz początki były ciężkie. Jak już wcześniej się przekonaliśmy, znalezienie mieszkania w niskiej cenie graniczyło z cudem. Na dodatek musieliśmy to zrobić szybko, bo wcześniej wypowiedzieliśmy już umowę w poprzednim mieszkaniu (i postanowiliśmy iść za ciosem) - ze względu na szefa Łukasza, który "załatwił" nam mieszkanie, którego nie udało nam się zobaczyć przez 2 tygodnie, bo właściciel nas zwodził. Po czym okazało się, że mieszkanie jest całkiem spore, ale ... zupełnie puste! - dosłownie ściany i podłogi, nawet lodówki tam nie było, co tam, nawet kuchenki - a raczej namiastki kuchenki, jakie posiadają tutejsze kawalerki, czyli dwóch elektrycznych palników. A zupełnie nam się nie uśmiechało wyposażanie całego mieszkania. W związku z tym, że czas naglił, rozszerzyliśmy kryteria poszukiwań - zmniejszyliśmy metraż i oddaliliśmy się od centrum - et voilà! - właśnie coś takiego znaleźliśmy. 

W ten oto sposób wylądowaliśmy w północnym Aix, które jest położone na wzniesieniu, więc do domu jest zawsze pod górkę. W okolicy znajdują się tylko małe, w miarę nowe bloki i gdy się wprowadzaliśmy wydawało nam się, że w najbliższej okolicy nie ma nawet sklepu, czy piekarni. Ale w związku z tym, że mamy teraz samochód (no i oczywiście z tym, że tydzień dzielił nas od bezdomności) postanowiliśmy zaryzykować. Na zakupy jeździmy więc teraz, jak podręcznikowa rodzina, raz w tygodniu do marketu i uważamy, by niczego nie zapomnieć. Na szczęście dzisiaj, przy okazji spaceru, pozapuszczałam się trochę w boczne uliczki, między bloki i znalazłam piekarnię (jesteśmy uratowani! ;).


Mimo kilku uniedogodnień, jesteśmy jednak bardzo zadowoleni z nowego lokum, bo co najważniejsze, jest ciepło i nie ma problemu z wilgocią, jak w naszej poprzedniej kawalerce. Na dodatek mamy tu pod blokiem parking, więc i Twingo bezpiecznie i pod naszym okiem spędza noce.

Z ciekawostek spieszę Wam donieść, że nasze nowe mieszkanko znajduje się w pobliżu atelier Cézanne'a, którego jednak jak do tej pory nie zwiedziliśmy, ale teraz, gdy mieszkamy tak blisko, na pewno to nadrobimy.

Tak pracownia wygląda obecnie ...

... a tak wyglądała kiedyś.

W okolicy znajduje się też miejsce, z którego rozciąga się piękny widok na Górę Świętej Wiktorii, i w którym to miejscu Cézanne namalował wiele swoich obrazów.

To by było na tyle, jeśli chodzi o skrót z najważniejszych wydarzeń ostatniego miesiąca. Z ciekawostek, mogę tylko wspomnieć, że w związku z moimi silnymi bólami pleców w byłej już pracy, udałam się do lekarza, który to skierował mnie do fizjoterapeuty. Fizjoterapeuty! Ile ja mam lat - sto? ;) Doświadczenia me prowadzą do jednej tylko, doskonale wszystkim znanej, konkluzji: starość nie radość, młodość nie wieczność. Niestety. Choć muszę przyznać, że masaże były super, więc może jednak nie ma co narzekać :). 

Trzymajcie się młodo i zdrowo! 

Jezioro jesienią.

Pozostając jeszcze w klimatach podróżniczych, opowiem dziś Wam o tym, jak jakiś czas temu wybraliśmy się nad jezioro Sainte Croix (lac de Sainte-Croix). Jest to sztuczne jezioro położone na granicy departamentów Var i Alpy Górnej Prowansji. Jest to czwarty co do wielkości sztuczny zbiornik wodny we Francji, a w sezonie bardzo popularne kąpielisko.

Wybraliśmy się tam wkrótce po okresie bardzo silnych deszczów i zdaje się, że poziom wody w jeziorze troszkę się podniósł. 

Jadąc jedną z dróg wokół jeziora i podziwiając piękne widoki, wypatrzyliśmy skalną wioskę. 

Okazało się, że ta urocza miejscowość to Moustiers-Sainte-Marie. Niestety z powodu zbliżającego się zmierzchu, nie mogliśmy sobie pozwolić na spędzenie w niej kilku chwil, ponieważ chcieliśmy jeszcze zobaczyć przełom rzeki Verdon (Les gorges du Verdon), uważany za najpiękniejszy kanion w Europie. 

Rozszerzająca się rzeka Verdon, wpadająca do jeziora Sainte Croix

Jezioro Sainte Croix

Trzeba przyznać, że w jesiennych barwach i przy zachodzącym słońcu widoki po prostu zapierały dech w piersiach. Ale starczy już tych wspomnień z wojaży, czas spać. Bonne nuit! 

Lazurowe Wybrzeże.

Zanim dojdziemy kiedyś do tego, co w ogóle u nas słychać, zostańmy jeszcze w klimatach wycieczkowych. Dawno, dawno temu, jeszcze przed porą deszczową - która nastała niedawno i polegała na tym, ze jak w pewien poniedziałkowy wieczór zaczęło lać, to padało nieustannie przez tydzień, co za koszmar! - wybraliśmy się w końcu na Lazurowe Wybrzeże. A było to tak.

W ostatni weekend października skorzystaliśmy z okazji, że Łukasz pierwszy raz nie pracował w sobotę (w związku z Dniem Wszystkich Świętych miał wolne od soboty do wtorku; jak na złość ja akurat w tamtą sobotę pracowałam, ale na szczęście ja kończę o 15.00, więc po mojej pracy mogliśmy ruszyć w drogę) i wybraliśmy się na dwudniową wycieczkę. A celem naszym była Nicea. Na szczęście prosto z Aix do samej Nicei można dojechać autostradą (co jadąc jedenastoletnim Twingiem zajmuje niecałe 3 godziny), więc podróż przebiegła sprawnie, acz za przyjemność tę trzeba było zapłacić (jakieś 20 euro w jedną stronę). Na miejsce dotarliśmy przed 22.00 i z małymi przebojami znaleźliśmy w końcu nasz hotel. To Łukasz go wybrał i muszę przyznać, że nasz pokój był przeuroczy. Nawet z takim małym balkonikiem - cudo! Szkoda tylko, że tak naprawdę tylko się tam przespaliśmy po powrocie z nocnych spacerów, a zaraz po zjedzeniu śniadania trzeba było pokoik opuścić. Ale jakby się ktoś wybierał do Nicei możemy śmiało polecić przemiły hotel w rozsądnej cenie (o co w Nicei naprawdę nie jest łatwo). Po ulokowaniu się w hotelu wyruszyliśmy oglądać Niceę nocą.

Plac Masséna, od 2007 roku ozdobiony instalacją siedmiu siedzących bądź klęczących postaci które w nocy zmieniają kolory - jest to część dzieła pt"Conversation à Nice" Jaume Plensa

Fontanna słońca -Plac Masséna od trochę innej strony

Przed Palais des ducs de Savoie, czyli pałacem książąt Sabaudi (ta bałdzo fajna nazwa odnosi się do krainy historycznej w południowo-wschodniej Francji)

Wybrzeże nocą

Następnego dnia mieliśmy okazję podziwiać miasto w świetle dziennym - pogoda nam dopisała, było ciepło i słonecznie, i Nicea prezentowała się naprawdę pięknie. Przespacerowaliśmy się znów po Promenadzie Anglików, która jest główną arterią miasta, biegnącą wzdłuż wybrzeża. Pobłąkaliśmy się także wśród wąziutkich uliczek starego miasta. Wspięliśmy się na wzgórze na którym znajdują się ruiny zamku, a poza tym obecnie znajduje się tam park, fontanna oraz kilka kafejek.

Nicea - just do it ;) (rzeźba w Ogrodzie Alberta Pierwszego)

Promenade des Anglais

30 października :D

Wybrzeże za dnia

Moje ukochane wąziutkie uliczki

Widok na port

Tam jest po prostu przepięknie!

Tęczowy wodospad na wzgórzu zamkowym

Po nacieszeniu się starym miastem i morzem, wybraliśmy się jeszcze do parku położonego w dzielnicy Cimiez, gdzie spacerowaliśmy wśród drzewek oliwkowych, zwiedziliśmy muzeum Matisse'a (który zmarł i jest pochowany w Nicei) oraz muzeum archeologiczne poświęcone historii antycznej Nicei, gdzie obejrzeć można pozostałości starorzymskiej osady Cemenelum (ruiny term, areny). 

Korzystając z tego, że zajechaliśmy już tak daleko na wschód od naszego Aix, postanowiliśmy wybrać się jeszcze na wieczór do Monako. 

Na początek stawiliśmy się oczywiście pod pałacem księcia

Rozświetlone Monako

Port wieczorową porą

Katedra (w której pochowanych zostało wielu członków rodu Grimaldich, w tym księżna Grace Kelly)

Kasyno w dzielnicy Monte Carlo

Z ciekawostek musimy Wam powiedzieć, że oprócz tego, że naszym Twingiem przejechaliśmy kawałek trasy rajdowej Monte Carlo, to jeszcze, jak przystało na stolicę hazardu - wygraliśmy (a właściwie to Łukasz wygrał)!  Niestety, nie w kasynie, lecz w McDonaldzie. A co za tym idzie, nie miliony euro, a Big Mac'a - ale chyba jako wygrana w Monako się liczy, czyż nie? :)

I to by było na tyle, jeśli chodzi o wspomnienia ze słonecznego Lazurowego Wybrzeża. Bardzo nam się tam podobało, więc mamy nadzieję, że nadarzy się jeszcze okazja, aby zwiedzić inne miasta tam położone.

Luberon - wioski na stromych zboczach.

Ostatnio, dla odmiany, nie piszę, gdyż sporo się u nas dzieje. Niestety są to wydarzenia raczej kłopotliwe i mało radosne, a jak już zdążyliście zauważyć blog ten nie jest miejscem moich depresyjnych wynurzeń, lecz radosnych opowieści, dlatego też dziś powspominamy niedzielną wycieczkę sprzed ponad tygodnia kiedy to wybraliśmy się naszym chyżym Twingiem zwiedzać urocze wioski Luberonu (jest to masyw górski, położony na północ od Aix, w departamencie: Vaucluse).

Nasze zwiedzanie rozpoczęliśmy od wioski Bonnieux. A wioska Bonnieux, jesienną porą, z daleka wygląda tak:

Widok z wioski Lacoste położonej naprzeciw Bonnieux

Natomiast z bliska tak:

Po krótkim spacerze po miasteczku wyruszyliśmy do kolejnej wioski - Lacoste. Jest ona położona na górskim zboczu, nad którym górują ruiny zamku markiza de Sade (które obecnie są w posiadaniu projektanta mody Pierre'a Cardin).

Widok z wioski Bonnieux - po lewej stronie wieży kościoła - Lacoste

Tyle zostało obecnie z zamku. Markiza nie zastaliśmy ;) Może to i lepiej ;)

Przeurocza kamieniczka z wioski Lacoste

Twinguś w pięknych okolicznościach przyrody :)

Następnie ruszyliśmy do kolejnego malutkiego miasteczka - Ménerbes po drodze mijając jesienne pola winogron.

Kościół św,. Łukasza w Ménerbes

Zwieńczeniem naszej wyprawy była wizyta w przeuroczej Oppède-le-Vieux, starej wiosce, położonej u podnóża wzgórza, na którego szczycie znajdują się ruiny średniowiecznego zamku oraz kościół Notre-Dame-d'Alidon.

Na wzgórzu - ruiny zamku, po lewej - kościół

Wycieczka była bardzo udana, w pełni wykorzystaliśmy wolność i mobilność, którą daje nam nasze autko. Przy okazji muszę pochwalić zarówno kierowcę (którym był Łukasz) jak i samochód - sprawili się bardzo dobrze :).