Prawie jak w Pilchowicach, czyli wędrówka u podnóża góry Sainte Victoire.

Najpierw sprawy najważniejsze - oddzwoniono dziś do mnie ze stołówki, ale niestety mnie nie przyjęli. Tym samym zaprzepaszczona została moja kariera w kuchni, która mogła się naprawdę pięknie rozwinąć, gdyż wczoraj na rozmowie kobieta powiedziała mi, że po etapie zmywania i serwowania pracownikom jedzenia, mogłabym awansować na przygotowywacza jedzenia i radośnie od godziny 5 rano szykować smakołyki dla pracowników Casino. A potem kto wie, może bym się załapała w szkolnej stołówce, zostałabym kucharką, później kucharką w restauracji, a w końcu może nawet szefową kuchni. Także jest czego żałować, ale co zrobić ;)

A do Łukasza zadzwonił facet z tego hotelu, gdzie miał wcześniej iść obsługiwać anglojęzyczną wycieczkę. Tym razem proponował mu poniedziałkowy wieczór/noc, także zobaczymy w poniedziałek jak to się zgra z naszym winobraniem i może coś z tego będzie, choć widać że facet potrzebuje kogoś tylko dorywczo, ale zawsze coś. 

A dziś, ponieważ zapowiadali gorszą pogodę, wybraliśmy się na górską wycieczkę do tamy Bimont. Pogoda na spacer była idealna, nie było upału, a po 15.00 wyszło słońce i było bardzo przyjemnie. A widoki zapierały dech w piersiach - po prostu pięknie tu jest. Przeszliśmy najpierw koło zapory Zoli, a później górskimi ścieżkami (z widokiem na górę St Victoire) dotarliśmy do zapory Bimont. Tama jest całkiem spora, a kolor wody przepiękny. 

Kto nie wierzy, niechaj patrzy :) 

 

 

Jutro się wybieramy nad pobliskie jezioro, już się nie mogę doczekać :)

A na dobranoc: We Sing the Forest Electric (na niedobrą noc od Łukasza: Hidden People) - polecamy.